De Dadeskloof.

Jullie hebben lang moeten wachten op het volgende verslag, maar je zult het niet geloven: we hebben het druk gehad! Later zullen we vertellen waarmee maar eerst het vervolg over de Dades kloof.

Boumalne-du-Dades, we vinden er een camping in de “bovenstad” en kijken mooi over de omgeving uit, tenminste als we op het terras staan, want bijna alle campings zijn ommuurd en de poort gaat ’s avonds op slot. Niet gezellig maar het geeft wel een veilig gevoel. We besluiten eerst maar eens naar beneden te lopen om het stadje te gaan bekijken. We zijn nog geen 100 meter onderweg of er stopt een auto naast ons, of we mee willen rijden: ja graag, want het is een flink eind wandelen met de pijnlijke voet van Fred (waarschijnlijk door het autorijden een kleine ontsteking aan de hiel ?) We worden keurig op (alweer) de souk afgezet, de vriendelijke man weigert iets voor de rit aan te nemen.
Het blijkt een heel gezellig stadje te zijn, levendig en met leuke winkeltjes en terrasjes. Ook vinden we er een zowaar een patisserie waar we Marokkaanse koekjes kopen, heel zoet maar lekker.

De volgende dag gaan we op pad om de Gorges de Dades te bekijken. Het wordt wederom een schitterende tocht. De rivier de Dades stroomt eerst door een groene vallei omzoomd door rotsformaties in de vreemdste vormen en kleuren.
Daarna wordt de vallei smaller en komen we bij Ait-Oudinar op het indrukwekkendste stuk van de kloof: een smalle doorgang tussen 2 rotspartijen, waarna de weg in lussen omhoog klimt naast een afgrond van ongeveer 100 meter. Na verloop van tijd wordt de weg weer breder en komen we in een vallei met leuke dorpjes en tuintjes die zijn aangelegd langs de rivier. Uiteindelijk komen we uit bij het dorp Msemrir met aan het eind van de weg een poort met daar achter een klein café, waar we door de eigenaar worden we begroet met de woorden: “Welkom op het eind van de wereld, hier houd de weg op”. De weg is nu nog enkel geschikt voor terrein wagens, wij moeten dezelfde weg terug, helemaal geen straf in dit schitterende gebied. Halverwege vinden we bij Riad Dar Tougha een plaats om te overnachten.

We rijden verder door de Rozenvallei richting Skoura, jammer genoeg staan de rozen niet in bloei, daar moet nog zeker 2 maanden op gewacht worden. De struiken moeten zelfs nog gesnoeid worden. Wel staan nu de amandelbomen volop in bloei op de ”route des Kasbah’s”, mooi om te zien!

Het wordt nu langzamerhand tijd om naar Marrakesh te gaan om daar onze schoondochter van het vliegveld te halen, zij komt een weekje met ons mee reizen.
Richting Marrakesh gaan we over de Tizi-n-Tichka Pas in de Hoge Atlas, op de toppen ligt nog steeds sneeuw en er valt iedere nacht nog weer bij! Gelukkig niet over de weg waar wij rijden.
We stoppen op een mooi punt om van het uitzicht te genieten, maar voor we het weten staan er mannen met mooie stenen en andere koopwaar bij de camper,.
Als we weg willen rijden worden ze steeds opdringeriger en een van de mannen steekt zijn hand met een grote steen naar binnen en laat hem vallen: flinke schade, een klep van de stoel afgebroken. We doen geen ramen meer open als er weer koopwaar aangeboden wordt!

Dan komen we in Marrakesh en vinden we een plaatsje om te overnachten bij de Koutoubia moskee, ‘snachts erg rustig, maar we worden vroeg gewekt door het geluid van zeker 25 moskeeën. (en daar wordt je wakker van!!!!)
Dan rijden we naar het vliegveld om Laura te halen.
We gaan met haar naar Safi naar de pottenbakkerswijk, daarna naar Essaouira, naar Had Dra en weer terug naar Marrakesh.
Een mooie en drukke week dus waar zij een verslag van zal maken!

Groetjes en liefs van ons, Fred en Mirjam